3. ยูนิคอร์น- Ko Phagnan, Ko Phi Phi, Phuket

In heb Thailand inmiddels verruild voor het prachtige Java (Indonesië). Maar niet voordat ik nog even de mooiste dingen in Zuid-Thailand heb bekeken (ja oké, er was veel wit zand en blauwe zee bij betrokken, maar ook apen en vuuracrobaten dus blijf maar lezen).

De ferry naar Ko Pha Gnan was gelukkig een erg officiële boot. Het eiland zelf is veel groter dan Ko Tao, dus het was weer tijd om de taxichauffeurs in te schakelen (die je met alle liefde met z'n vijftienen in een veel te kleine pickuptruck proppen en van elke persoon 100 flippo's krijgen) om me naar mijn hostel te brengen.
Daar stond Thea me op te wachten, vriendinnetje die 2 weken door Thailand aan het reizen is met haar 2 Zwitserse vrienden. Het hostel was eigenlijk een resort met bungalows aan zee met privéhangmatten en designer klamboe's (niet verkeerd). 's Avonds was het tijd voor de 'Full moon party', wat elke maand (met volle maan) op het strand is, waar echt duizenden mensen op af komen. Dat was wel te merken, (ook hier) super veel Australiërs in te kleine zwembroekjes op een strand met cocktails in emmers met een rietje. Maar het was leuk.

De volgende dag hadden we nodig om uit te slapen en bruin te worden (wit strand+blauwe zee, sorry) en 's avonds zou ik weer alleen doorreizen naar het volgende eiland. Tegen beter weten in heb ik weer een nachtboot geboekt die me naar het vaste land zou brengen. Vanaf daar een stuk met de bus anar de westkust en dan weer een boot (naar Ko Phi Phi). De nachtboot was weer interessant. Een bootlange slaapzaal met 'matrasjes' van 30 cm breed en 1 cm dik. Een kwart van de ruimte was bezet door dikke Russen zonder shirt met halve liters bier die wijdbeens aan hun buik krabten en juichten als er weer een meisje aan boord kwam. Ik heb me maar verschanst tussen andere meisjes. Om 5 u 's ochtends kwamen we aan in Sura Thani (zonder uitgehuwelijkt te zijn aan een van de Russen, gelukkig).
Bus naar Krabi en nog een boot, die langs allemaal indrukwekkende rotseilanden voer (hoe komen die daar toch?) naar Ko Phi Phi.

Phi Phi is heel erg mooi, vanaf boven ziet het eruit alsof er een paar met mos begroeide stenen in het water zijn gelegd. De volgende dag heb ik samen met kamergenootje Mane (Chili) een boottocht tussen de eilanden gedaan (snorkelen, weer nieuwe vissen ontmoet, nog geen haaien helaas). Als iemand de film 'The Beach' heeft gezien, wij zaten er even in (je kon Leonardo bijna ruiken). Wel grappig is dat hoe rustig en sereen het eiland overdag is: na zonsondergang verandert het in een soort Lloret de Mar. Dronken toeristen op straat, nachtclubs en op het strand gespierde en geoliede Thaise mannen (of jongens? Kinderen?) die jongleren en gooien met dingen die in brand staan (best wel cool). Als de toeristen dronken genoeg zijn halen ze het brandende springtouw tevoorschijn waar de toeristen dan vrijwillig hun voeten in de fik zetten. Ik kon het niet aanzien (alsof je een peuter een kaasschaaf geeft) maar wilde ook niet stoppen met kijken (net als bij idols eigenlijk).
Bijzonder dingetje is dat het dorpje op Phi Phi tijdens de tsunami in 2004 helemaal verwoest is. Nu wordt er een tsunami shelter gebouwd en staan er tsunami-tips op kaartjes.

Mijn vliegtuig naar Jakarta ging de volgende dag vanuit Phuket, dus ik moest 's ochtends vroeg het eiland af. Ik schrok wakker met mijn hoofd op de schouder van een wat oudere Engelsman toen de boot al was aangekomen in Phuket (oeps). Een dagje door Phuket gewandeld, lief stadje met verborgen hippe barretjes, tempeltjes en avondmarkten. Besloot mijn laatste ochtend in Thailand waardig af te sluiten met een Thais ontbijt (Tom Yung Kun, spicey soup). Ik had onraad moeten ruiken toen de Thaise dame ongelovig lachte toen ze mijn bestelling opnam. Maar nee. De soep was zo intens scherp dat ik m'n zonnebril moest ophouden zodat niemand mijn tranen kon zien (het was napalm, voor je mond).