2. ตูดลิง - Ko Tao

Op dit moment ben ik in een ansichtkaart. Wit strand, turkoisegroen/helderblauwe zee en Thaise mannetjes in felrode smalle lange bootjes. Zo overweldigend dat je eigenlijk niets anders kan doen dan er naar kijken. Wat ik de afgelopen drie dagen dan ook met volle overtuiging heb gedaan (ik doe zo weinig dat ik het alweer vergeten ben). Gelukkig is de reis hier naartoe wel een nieuwe aflevering van dit blogding waard, het was episch:

Ik was dus in Hua Hin (het kuststadje met de dikke bleke mannen met Thaise tienermeisjes). Ik had het wel weer gezien, dus ik liep naar het stationnetje om de trein richting het Zuiden te nemen. Daar aangekomen, bleek dat de enige trein van die dag een aantal uur vertraging had (denk dat de spray tan op was). Gelukkig waren daar twee spontane Duitsers (Jan und Jo) die me hebben vermaakt met hun verhalen over hun veganistischheid (ook in Thailand, WAAROM?!) en hun recente ervaringen met dengue koorts (wiljeniet). Aan het reisschema kon de NS een punt zuigen, reis duurde maar 3 u langer dan volgens het Thaise vrouwtje achter het loket. Mooie rit langs de kust, door de jungle, langs ienieminie stationnetjes (geen perrons nodig ook) en discussies over tofoe.

We kwamen aan in Chumpong. Volgens mijn Lonely planetboek is daar een pier vanaf waar de ferry naar het eiland Ko Tao vaart (ong. 75 km, zou iets van 6 u duren met een nachtboot). Ik vroeg het aan twee vriendelijk uitziende toeristen (overdetop gay uitziende homo's met roze haar, hanenkam, piercings in hun lippen/kin/ogen/alles), maar zij moesten dezelfde kant op en wisten het ook niet precies. Een vlotte Thaise dame met een neus voor naieve toeristen zoals wij kwam op ons af en begon ons richting een taxi te duwen. You take this taxi to felly (ferry) yes, vely vely cheap. Voor ik het wist zat ik in een pick up truck met de Amerikaanse homo's, een Duits ouder echtpaar, een angstig Noors meisje, een een jongen uit Nieuw-zeeland, en niemand wist precies waar we heengingen. De taxirit duurde verdacht lang, en het werd bijna dubieus toen we een heel eind de stad uitreden. Uiteindelijk werden we gedropt bij een gebouwtje aan een rivier, in de middle of nowhere, met een groot roestig schip ernaast. Een zwanger Thais meisje aan een tafel verkocht tickets voor de overtocht. Geloof niet dat we echt een keus hadden.
De boot zou pas 5 u later vertrekken, dus er was wat tijd om te doden. De homo's gingen nonstop drinkroken (er was een muffig koelkastje met bier), ik ben gaan kletsen met Josh (de kiwi) en Julia (het Noorse meisje die zich vooral veel zorgen maakt om eh, naja alles eigenlijk). Goeie situatie: in de jungle met random mensen, een boot op een rivier (zee was nergens te bekennen) en de boot werd volgeladen met allemaal zooi (en twee complete vrachtwagens). Het werd allemaal nog dubieuzer toen we de enige passagiers leken te zijn, naast de zakken kokosnoten. Het werd ook nog heel erg donker. Toen we om 23:00 aan boord gingen rook je de weeïge geur van illegaliteit, roestige trapjes, vieze bedden en Thaise mannetjes die met hun tong klikken.
De boot bleek een slaapzaal te hebben met een soort legerbedden.

De Amerikanen waren inmiddels goed dronken en hadden hun zinnen gezet op de jonge&onschuldige Josh (hij 20, zij 30). Hij heeft al hun aanbiedingen vriendelijk af weten te slaan. Ook kwamen de verhalen over hun beroep boven tafel (ze noemden zichzelf 'farmers'), maar het kwam erop neer dat ze hun eindproduct (wat zeer illegaal is in Thailand maar wat je in Amsterdam gewoon mag roken) het land in hebben gesmokkeld in een zakje wat ze verstopt hadden op de plek waar de zon nooit schijnt. Hij had bewijs, het was hilarisch. Julia was permanent in shock. Josh liet het maar over zich heenkomen (haha).

Na een uurtje leek het alsof de rivier overging in zee, wat voor mij geruststellend genoeg was om te gaan slapen. Licht bezorgd over de vragen of ik a) weer wakker zou worden, b) waar dat zou zijn en c) niet tegen een ijsschots zou varen, viel ik in slaap.

Om 5 uur 's ochtends word ik wakker van een scheepsbel en een knal, waarna de boot ruw tot stilstand komt. Door het raam zie ik een kade. "Welcome in Ko Tao".

Jaa spannend verhaal. Ko Tao is gelukkig helemaal niet spannend. Het is een strand met hippies en getatoeerde Australiers in kleine zwembroekjes. Ik deel een bungalow met Julia en Josh, aan het strand. Beetje zwemmen en snorkelen en fruitshakes drinken, dat soort dingen. Wel met Josh naar een ladyboyshow geweest (ik vond het geweldig, hij was een beetje nerveus, denk het trauma van de homo's op de boot). Het waren echt net vrouwen (behalve die ene met de Brad Pitt achtige kaaklijn).

Morgen vaar ik naar Ko Pha gnan, het volgende eiland. Met een veerboot. Een echte.